Mijn nieuwe boek ‘Het licht van Lorelei’ speelt zich af op het Nederlandse eiland Terschelling. Er zijn natuurlijk in het echt geen dodelijke zeemeerminnen die rond het eiland zwemmen (verrassend, ik weet het), maar veel van de plekken in het boek bestaan wel en in dit verslag kun je erachter komen hoe ze eruit zien!

 

Enna’s huis. Hier woont de hoofdpersoon samen met haar broer en vader. Ik verbleef in dit huis tijdens mijn vakantie op Terschelling, omdat ‘De Kleine Vos’, zoals het huisje wordt genoemd, een vakantieverblijf is.

Als je het tuinpad aflloopt en het hek door , kom je op een fietspad dat langs de dijk loopt en het dorp Kinnum beschermt tegen winterstormen. De meeste toeristen op Skylge fietsen overal omdat fietsverhuur goedkoop is en je auto met de veerboot naar het eiland laten brengen is verschrikkelijk duur.
Veel boeren op het eiland houden schapen voor wol en melk, dus ze zijn overal. Ze liepen zelfs zo nu en dan onze achtertuin in!

 

Een van de foto’s die mijn man nam van de schapen in de wei dichtbij ons huisje. Tijdens deze vakantie jogde ik nog regelmatig en ik rende steeds een paar kilometer over de dijkweg, terwijl ik door tientallen schapen werd bekeken (ken je die starende blik die schapen je kunnen geven?). Haha!

 

Toen we bij de haven aankwamen, waren er letterlijk honderden fietsen te huur bij een kantoor vlak bij de kade. In feite zijn fietsen populair in heel Nederland, maar ze zijn vooral handig op Terschelling omdat het meenemen van auto’s ontmoedigd wordt en het eiland klein genoeg is om op een enkele dag met de fiets te verkennen.

Het uitzicht vanaf de dijk bij het huis van Enna. Het is hier eb – de beste tijd om op mosselen te jagen (ze groeien op meerpalen) en oesters. Ja, Japanse oesters groeien hier in het wild! Naar het schijnt hebben ze zich via een buitenlands schip dat het eiland passeerde verspreid. Omdat de Japanse oester geen natuurlijke vijanden in deze omgeving heeft (behalve mensen), groeit de populatie als een gek. Ze smaken echt goed als je ze kookt!

 

Dit is het midden van het eiland, de plek waar Hoog-Brandaris in mijn boek staat. In werkelijkheid is dit een natuurreservaat en is hier niet veel behalve duinen, bossen en een grote verscheidenheid aan vogels. Het is wel prachtig. 🙂

 

De stad Brandaris heet in het echt ‘West-Terschelling’ en is de hoofdstad van Terschelling. De vuurtoren wordt echter Brandaris genoemd en is vernoemd naar St. Brandarius. Hier komen alle schepen van het vasteland aan (in de verte zie je een paar masten uitsteken).

Griltjeplak, een van de meren in het midden van Skylge.

Doodemanskisten. Deze plek bestaat echt. Volgens de plaatselijke legende werden honderden verdronken zeelieden op de bodem begraven omdat er geen ruimte meer was op het kerkhof. In Het licht van Lorelei duikt een vergeten verhaal over dit meer op in het boek dat Enna steelt uit Stortum als ze in het geheime hoofdkwartier van de Skelta inbreekt.

En dit is het licht van de echte Brandaristoren, die zijn licht over de haven werpt en schepen waarschuwt om ver weg van de kust te blijven. De wateren rond Terschelling zijn niet gemakkelijk te navigeren; menig schip is daar vastgelopen.

Een foto genomen door mijn man. Ik sta hier op het dijkpad vlak bij Kinnum! Ik realiseerde me pas een paar weken geleden dat deze auteursfoto (ik heb er twee, maar ik gebruik deze vrij vaak) min of meer pal voor het huis van Enna is gemaakt. Toen wist ik nog niet dat ik deze exacte locatie zou gebruiken voor een dystopische paranormal YA. Sterker nog, ik wist niet eens dat ik gepubliceerd auteur zou worden! Dit was de zomer dat ik zat te wachten op uitsluitsel van een uitgeverij (en ze mailden me een paar weken later dat ze mijn allereerste boek uit wilden geven).

Als afsluiter is hier een videoclip van mijn eigen draagbare opwindgrammofoon met een shellacplaat van The Venetian Trio. Dit is de oudste 78-toerenplaat die ik heb (uit 1915!). In die tijd konden ze nog geen elektronische opnames maken, dus de muzikanten stonden allemaal zo dicht mogelijk bij de hoorn aan het opnameapparaat en het volume was behoorlijk laag. De opnames van het vasteland waarnaar Enna in het verhaal luistert, zijn echter luider, omdat die werden opgenomen door Angelen met elektronische apparatuur op shellac. Opwindbare grammofoons (of fonografen) werden tot ver in de jaren vijftig in Europa en de VS en in India zelfs tot de jaren zestig en zeventig gebruikt, omdat veel mensen thuis geen elektriciteit hadden in die regio’s.